02133790095 - 02133790094
بررسی سخت افزار در لینوکس

بررسی سخت افزار در لینوکس

اطلاعات سخت افزار در Linux

نحوه بررسی جزئیات سیستم و اطلاعات سخت افزار در Linux

آیا می خواهید در مورد مشخصات سیستم خود اطلاعات دقیق کسب کنید؟ خوشبختانه ، لینوکس چندین دستور برای کمک به شما دارد.

آگاهی از مشخصات سخت افزاری سیستم شما مهم است زیرا تعیین می کند که آیا کامپیوتر شما از برخی برنامه های نرم افزاری و بازی ها را پشتیبانی می کند یا خیر ؟ . اگر می خواهید کامپیوترخود را به روز کنید ، بسیار مهم است که بدانید در حال حاضر چه نوع سخت افزاری دارید تا بتوانید بسته به نیاز خود تعیین کنید که کدام قسمت ها را ارتقا دهید.

این راهنما برخی از مهمترین دستورات را برای مشاهده مشخصات سخت افزاری کامپیوتر در سیستم عامل لینوکس به شما نشان می دهد.

اطلاعات CPU

واحد پردازش مرکزی (CPU) یکی از مهمترین قطعات سخت افزاری سیستم شماست. وظیفه اصلی آن پردازش دستورالعمل های منطقی و ریاضی است.

دستور lscpu به شما یک نمای کلی از اطلاعات پردازنده سیستم و واحدهای مختلف آن می دهد. برخی از اطلاعات مهم نمایش داده شده توسط دستور lscpu شامل اطلاعات در مورد برندCPU ، معماری پردازنده ، قابلیت مجازی سازی CPU و تعداد هسته های پردازنده شما می باشد.

دستور زیر را برای لیست کردن اطلاعات پردازنده در سیستم خود اجرا کنید:

اطلاعات سخت افزار در Linux

حافظه دسترسی تصادفی (RAM)

حافظه دسترسی تصادفی یا حافظه اصلی وظیفه ذخیره اطلاعات متغیر برنامه های در حال اجرا روی سیستم شما را بر عهده دارد. RAM یک نوع حافظه فرار است ، به این معنی که هنگام خاموش کردن یا راه اندازی مجدد سیستم ، داده های موجود در آن پاک می شوند.

از دستور زیر برای مشاهده میزان حافظه موجود در سیستم و میزان فعلی استفاده شده استفاده کنید.

اطلاعات سخت افزار در Linux

به غیر از دانستن میزان حافظه ، ممکن است بخواهید بدون باز شدن کیس ، تعداد اسلات حافظه خود را بدانید ، این مهم است اگر می خواهید RAM اضافی نصب کنید یا به راحتی حافظه خود را ارتقا دهید.

با استفاده از دستور dmidecode تعداد اسلات های حافظه موجود در سیستم و میزان حافظه RAM هر اسلات را بشناسید. دستور dmidecode اطلاعات سخت افزاری را از جداول DMI می خواند.

اطلاعات سخت افزار در Linux

خروجی زیر نشان می دهد که این کامپیوتر دارای دو اسلات حافظه است و هر اسلات دارای تراشه حافظه حدود ۴ گیگابایت است.

اطلاعات سخت افزار در Linux

برای مشاهده سایر اطلاعات سیستم مانند BIOS ، پردازنده ، شماره سریال و غیره می توانید از دستور dmidecode استفاده کنید ، برای گزینه های بیشتر به صفحات man dmidecode نگاه کنید.

برای پیدا کردن اطلاعات در مورد حداکثر میزان RAM که کامپیوتر شما می تواند در آن قرار دهد:

اطلاعات سخت افزار در Linux

دیسک سخت و دستگاه های جانبی (Hard Disk)

برخلاف حافظه دسترسی تصادفی که اطلاعات را به طور موقت ذخیره می کند ، دیسک سخت شما اطلاعات ذخیره شده را نگه می دارد. داده های ذخیره شده در دیسک سخت شما حتی اگر کامپیوتر خاموش یا راه اندازی مجدد شود ، در دسترس باقی می ماند.

از دستور df برای مشاهده میزان مصرف فعلی دیسک ، از جمله تعداد پارتیشن ها و فضای دیسک رایگان موجود ، استفاده کنید. گزینه -h داده ها را در قالبی قابل خواندن برای انسان ارائه می دهد.

اطلاعات سخت افزار در Linux

خروجی دستور سیستم فایل مورد استفاده ، اندازه پارتیشن ، میزان ذخیره سازی استفاده شده و محل پارتیشن نصب شده را نشان می دهد.

اطلاعات سخت افزار در Linux

از دستور fdisk برای بدست آوردن اطلاعات دقیق تر در مورد تعداد بخشها ، اندازه آنها ، نوع سیستم فایل و ورودی های جدول پارتیشن استفاده کنید.

کارت شبکه

کارت شبکه یک دستگاه سخت افزاری است که به کامپیوتر شما اجازه می دهد به سایر دستگاه های شبکه متصل شود. برای مشاهده اطلاعات مربوط به کارت شبکه سیستم خود ، دستور زیر را تایپ کنید:

اطلاعات سخت افزار در Linux

خروجی نشان می دهد که این سیستم هم از رابط بی سیم و هم از نقطه اتصال سیم اترنت برخوردار است. علاوه بر این ، سایر جزئیات اتصال شبکه ذکر شده است.

بررسی اجمالی سخت افزار

بعضی اوقات ممکن است بخواهید یک مرور کلی روی کل سخت افزار سیستم خود داشته باشید. برای این کار از دستور lshw استفاده کنید.

اطلاعات سخت افزار در Linux

اطلاعات دقیق مربوط به پیکربندی سخت افزار سیستم شما را استخراج و خروجی می دهد. این دستور اطلاعات مربوط به پردازنده ، گرافیک ، صدا ، شبکه ، درایوها ، پارتیشن ها ، سنسورها ، سرعت گذرگاه و غیره را لیست می کند

دستور lshw گزینه های زیادی برای محدود کردن خروجی یا هدف قرار دادن فقط دستگاه های سخت افزاری خاص دارد. از صفحات man برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کاربرد و گزینه های آن استفاده کنید

 

آشنایی با تجهیزات شبکه

آشنایی با تجهیزات شبکه

 آشنایی با تجهیزات شبکه

تجهیزات شبکه

دستگاه های سخت افزاری که برای اتصال کامپیوترها ، چاپگرها ، دستگاه های نمابر و سایر دستگاه های الکترونیکی در شبکه استفاده می شوند ، دستگاه های شبکه ای نامیده می شوند. این دستگاه ها داده ها را به روشی سریع ، ایمن و صحیح از طریق شبکه های مشابه یا مختلف انتقال می دهند.

تجهیزات شبکه

دستگاه های شبکه ممکن است بین شبکه ای یا درون شبکه ای باشند. برخی از دستگاه ها مانند کارت NIC یا اتصال RJ45 روی دستگاه نصب باشند ، در حالی که برخی از آنها بخشی از شبکه هستند ، مانند روتر ، سوئیچ و غیره. اجازه دهید جزئیات بیشتری از برخی از این دستگاه ها را بررسی کنیم.

مودم (Modem)

مودم دستگاهی است که کامپیوتر را قادر می سازد داده ها را از طریق تلفن یا کابل ارسال یا دریافت کند. داده های ذخیره شده در کامپیوتر دیجیتال است در حالی که یک خط تلفن یا سیم کابل فقط می تواند داده های آنالوگ را انتقال دهد.

تجهیزات شبکه

عملکرد اصلی مودم تبدیل سیگنال دیجیتال به آنالوگ و بالعکس است. مودم ترکیبی از دو دستگاه است – تعدیل کننده و دمولاتور. مدولاتور هنگام ارسال داده توسط کامپیوتر ، داده های دیجیتالی را به داده های آنالوگ تبدیل می کند. دمولاتور وقتی سیگنال های داده آنالوگ را به کامپیوتر دریافت می کند ، به داده های دیجیتالی تبدیل می کند.

  1. انواع مودم

مودم را می توان به روش های مختلفی مانند جهتی که می تواند داده ها ، نوع اتصال به خط انتقال ، حالت انتقال و غیره را انتقال دهد ، دسته بندی کرد.

بسته به جهت انتقال داده ، مودم می تواند از این نوع باشد

Simplex – یک مودم Simplex می تواند داده ها را فقط در یک جهت انتقال دهد ، از دستگاه دیجیتال به شبکه (تعدیل کننده) یا شبکه به دستگاه دیجیتال (دمولاتور).

Half duplex- یک مودم نیمه دوبلکس توانایی انتقال داده ها در هر دو جهت را دارد اما فقط یک بار همزمان.

دو طرفه کامل – یک مودم دو طرفه کامل می تواند داده ها را به طور همزمان در هر دو جهت انتقال دهد.

اتصال RJ45

تجهیزات شبکه

RJ45 مخفف Registered Jack 45 است. اتصال RJ45 یک جک ۸ پینی است که توسط دستگاه ها برای اتصال فیزیکی به شبکه های محلی (LAN) مبتنی بر اترنت استفاده می شود. اترنت یک فناوری است که پروتکل های ایجاد LAN را تعریف می کند. کابل مورد استفاده برای شبکه های اترنت یک جفت پیچ خورده است و در هر دو انتهای آن پین های اتصال RJ45 وجود دارد. این پین ها به سوکت مربوطه دستگاه ها وارد می شوند و دستگاه را به شبکه متصل می کنند.

 کارت اترنت Ethernet Card

تجهیزات شبکه

کارت اترنت که با نام کارت رابط شبکه (NIC) نیز شناخته می شود ، یک جز hardware سخت افزاری است که توسط رایانه ها برای اتصال به شبکه اترنت و برقراری ارتباط با سایر دستگاه ها از طریق شبکه استفاده می شود. اولین کارتهای اترنت در خارج از سیستم وجود داشتند و باید به صورت دستی نصب شوند. در سیستم های کامپیوتری مدرن ، این یک جز hardware سخت افزاری داخلی است. NIC دارای سوکت RJ45 است که کابل شبکه از لحاظ فیزیکی به آن وصل است.

سرعت کارت اترنت بسته به پروتکل هایی که پشتیبانی می کند ممکن است متفاوت باشد. کارت های اترنت قدیمی حداکثر سرعت ۱۰ مگابیت بر ثانیه داشتند. با این حال ، کارت های مدرن از اترنت های سریع تا سرعت ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه پشتیبانی می کنند. ظرفیت بعضی از کارتها حتی ۱ گیگابیت بر ثانیه است.

روتر Router

تجهیزات شبکه

روتر یک دستگاه سخت افزاری لایه شبکه است که در صورت پشتیبانی هر دو شبکه از پروتکل های یکسان ، داده ها را از یک LAN به شبکه دیگر منتقل می کند. بنابراین یک روتر معمولاً حداقل به دو LAN و ارائه دهنده خدمات اینترنت (ISP) متصل است. داده های خود را به صورت بسته هایی دریافت می کند که فریم های داده با آدرس مقصد اضافه شده است. روتر همچنین سیگنال ها را قبل از انتقال تقویت می کند. به همین دلیل به آن تکرار کننده نیز می گویند.

جدول مسیریابی   Routing Table

یک روتر جدول مسیریابی خود را می خواند تا بهترین مسیر موجود برای بسته را برای رسیدن سریع و دقیق به مقصد تعیین کند. جدول مسیریابی ممکن است از این دو نوع باشد – Static – در یک جدول مسیریابی ثابت مسیرها به صورت دستی تغذیه می شوند. بنابراین فقط برای شبکه های بسیار کوچکی که حداکثر دو تا سه روتر دارند مناسب است.پویا – در یک جدول مسیریابی پویا ، روتر از طریق پروتکل ها با روترهای دیگر ارتباط برقرار می کند تا تعیین کند که کدام مسیرها رایگان هستند. این برای شبکه های بزرگتر مناسب است که ممکن است تغذیه دستی به دلیل تعداد زیادی روتر امکان پذیر نباشد.

Switch

تجهیزات شبکه

سوییچ یک دستگاه شبکه است که سایر دستگاه ها را از طریق کابل های LAN‌به  شبکه های اترنت متصل می کند. این روش برای دریافت ، ذخیره و ارسال بسته های داده در شبکه از روش سوئیچینگ بسته استفاده می کند. سوئیچ لیستی از آدرس های شبکه همه دستگاه های متصل به آن را حفظ می کند.

با دریافت یک بسته ، آدرس مقصد را بررسی می کند و بسته را به درگاه صحیح منتقل می کند. قبل از ارسال ، بسته ها از نظر برخورد و سایر خطاهای شبکه بررسی می شوند. داده ها در حالت دوبلکس کامل منتقل می شوند

سرعت انتقال داده در سوئیچ ها می تواند دو برابر سایر دستگاه های شبکه مانند هاب هایی باشد که برای شبکه سازی استفاده می شوند. زیرا سوئیچ حداکثر سرعت خود را با تمام دستگاه های متصل به آن تقسیم می کند. این امر به حفظ سرعت شبکه حتی در هنگام بازدید زیاد کمک می کند. در حقیقت ، سرعت داده های بالاتر در شبکه ها با استفاده از چندین سوئیچ حاصل می شود.

کارت Wi-Fi

از فناوری Wi-Fi برای دستیابی به اتصال بی سیم به هر شبکه استفاده می شود. کارت Wi-Fi کاردی است که برای اتصال بی سیم هر دستگاه به شبکه محلی استفاده می شود. منطقه فیزیکی شبکه که از طریق Wi-Fi به اینترنت دسترسی دارد ، Wi-Fi hotspot نامیده می شود. نقاط داغ را می توان در خانه ، اداره یا هر مکان عمومی ایجاد کرد. خود هات اسپات ها از طریق سیم به شبکه متصل می شوند.

 

 

 

دوربین مداربسته

دوربین مداربسته

دوربین مداربسته چیست؟

CCTV مخفف تلویزیون مدار بسته است و معمولاً تحت عنوان نظارت تصویری شناخته می شود. “مدار بسته” به این معنی است که برخلاف تلویزیون “عادی” که به طور گسترده برای عموم پخش می شود ، پخش معمولاً به تعداد محدودی از نمایشگرها (بسته) منتقل می شود. شبکه های دوربین مدار بسته معمولاً برای شناسایی و جلوگیری از فعالیت های مجرمانه و ثبت تخلفات ترافیکی مورد استفاده قرار می گیرند ، اما کاربردهای دیگری نیز دارند.

فناوری دوربین مداربسته برای اولین بار در سال ۱۹۴۲ توسط دانشمندان آلمانی برای نظارت بر پرتاب موشک های V2 ساخته شد. بعداً توسط دانشمندان آمریکایی هنگام آزمایش بمب اتمی استفاده شد.

موارد استفاده

نظارت دوربین مداربسته می تواند مجرمان بالقوه را باز دارد. در صورت وقوع جرمی ، فیلم های ویدئویی می توانند به نیروی انتظامی کمک کنند تا تحقیقات و بعداً شواهدی را برای پیگرد قانونی در دادگاه قانونی ارائه دهد. همراه با دوربین مداربسته ، حسگرهای صوتی ، حرارتی و انواع دیگر می توانند مقامات را از وقایع غیرمعمول هشدار دهند ، مثلاً آتش یا اسلحه در یک مکان. برای مشاغل ، دوربین های مدار بسته می توانند فعالیت های مجرمانه داخلی را شناسایی و کنترل کنند. زندان ها ممکن است از نظارت ویدئویی برای جلوگیری از انتقال مواد مخدر و سایر کالاهای قاچاق به زندانیان توسط هواپیماهای بدون سرنشین استفاده کنند. دوربین های امنیتی قادر به نظارت بر مناطقی هستند که به راحتی قابل دسترسی نیستند ، به عنوان مثال پشت بام ها

مدیریت بحران

با استفاده از دوربین های مدار بسته ، نیروهای اورژانس و نیروهای امداد و نجات قادر به ارزیابی و نظارت بر حوادث در زمان واقعی برای انتقال “وضعیت” از طریق ویدئو به تیم های مدیریت بلایا هستند ، از داخل یک ساختمان در حال سوختن ، از یک غار یا از یک هلی کوپتر که بر فراز یک صحنه پرواز می کند.

نظارت بر خیابان و شهر و جامعه

دوربین های موجود در چراغ های راهنمایی و سایر شهرها مردم را برای جمع آوری آمار ترافیک و همچنین تصاویر اثبات کننده برای سرعت غیرمجاز کنترل می کنند.

نظارت و تشخیص پزشکی

حدود ۴۳ عضله صورت وجود دارد که افکار و احساسات افراد را بیان می کند. نرم افزار هوشمند می تواند این عبارات را شناسایی کند ، به عنوان مثال درد یا اضطراب ، از تصاویر به راحتی که مردم می توانند داشته باشند. دوربین های مدار بسته همچنین می توانند بیماران را – برای مثال کودکان یا افراد مسن – کنترل کنند تا بحران های بالقوه پزشکی را شناسایی کنند ، به عنوان مثال سکته مغزی ، یا حمله صرعی یا آسم.

تحقیقات رفتاری

دوربین مداربسته ای که برای تحقیق در مورد خودکشی استفاده شد ، نشان داد که ۸۳ درصد افرادی که قصد پرتاب خود را مقابل قطار دارند ، رفتارهای خاصی نشان می دهند. این موارد بعداً از تصاویر دوربین مداربسته مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و اکنون برای هشدار ناظران نظارت بر خودکشی های احتمالی استفاده می شود. محققان از شبکه های نظارتی برای ثبت فعالیت های جمعیت در مکان های عمومی و جلوگیری از رفتارهای ضد اجتماعی استفاده می کنند. به عنوان مثال ، از دوربین ها در مدارس برای امنیت و ضبط آزار و اذیت و یا حوادث زمین بازی بر روی ویدئو استفاده شده است.

دوربین مدار بسته چگونه کار می کند؟

سیستم های آنالوگ و دیجیتال کاملاً متفاوت عمل می کنند اما شبکه های مدار بسته مدرن از نرم افزار و سخت افزار تبدیل برای تبدیل آنالوگ به دیجیتال استفاده می کنند. این فرآیند مقاوم سازی نامیده می شود.

دوربین مداربسته چیست؟

یک سیستم دوربین مدار بسته شامل:

یک یا چند دوربین (آنالوگ یا دیجیتال) که هرکدام دارای یک لنز مجهز به سنسور تصویر هستند

ضبط کننده – یا ضبط کننده ضبط صوت تصویری استاندارد برای سیستم های آنالوگ ، یا ضبط مستقیم فیلم (DVR) یا ضبط ویدیوی شبکه (NVR) برای سیستم های دیجیتال

کابل ها – یا RJ45 برای دیجیتال یا کواکسیال برای آنالوگ

یک یا چند مانیتور که تصاویر به آنها منتقل می شود

یک دوربین با استفاده از حسگرهای تصویر تصاویر را از طریق لنز ضبط می کند.

این تصاویر (و اغلب صدا نیز) به صورت بی سیم یا با کابل به ضبط کننده یا نوار منتقل می شوند. ضبط کنندگان ممکن است از نرم افزار تحلیلی و سایر فن آوری های هوشمند برای اسکن داده ها و ارسال هشدارهای خودکار به انسان یا سایر سیستم ها و دستگاه ها استفاده کنند. این نرم افزار مدیریت فیلم (VMS) خوراک های ویدئویی را ثبت ، ذخیره و تجزیه و تحلیل می کند. این نرم افزار اغلب خودآموز است و از الگوریتم های یادگیری ماشین (ML) استفاده می کند که از قابلیت هایی مانند تشخیص حرکت ، تشخیص چهره ، شمارش افراد و …

مانیتور ها می توانند از طریق نرم افزار یا به طور فعال توسط افراد کنترل شوند.

انواع سیستم های مدار بسته

دوربین مداربسته

آنالوگ : از اتصالات Bayonet Neill-Concelman (BNC) روی کابل های کواکسیال برای انتقال سیگنال های ویدئویی مداوم استفاده کنید. وضوح آنها نسبتاً پایین است اما ارزان و موثر هستند. وسایل جانبی بیشتری در یک سیستم آنالوگ وجود دارد ، به عنوان مثال کابل های کواکسیال استاندارد معمولاً صدا را انتقال نمی دهند. سیگنال های آنالوگ را می توان دیجیتالی کرد ، دیجیتالی شدن حتی با تجهیزات قدیمی تر نیز مقرون به صرفه است. تصاویر به کارت ضبط ویدئو احتیاج دارند و می توانند در رایانه شخصی یا ضبط صوت ذخیره شوند. با یک گام بالاتر ، HD آنالوگ امکان افزایش رزولوشن را نسبت به سیستم های سنتی (۱۰۸۰ پیکسل) فراهم می کند و با دوربین های آنالوگ و BNC سازگار است.

دیجیتال : این سیستم ها به کارت ضبط ویدئو احتیاج ندارند زیرا تصاویر مستقیماً در کامپیوتر ذخیره می شوند اما به فضای نسبتاً زیادی برای ذخیره ضبط نیاز دارند ، بنابراین معمولاً به شدت فشرده می شوند.

شبکه یا IP  : این سیستم ها با دوربین های آنالوگ یا دیجیتال استفاده می شوند ، از یک سرور ویدئو برای پخش تصاویر از طریق اینترنت استفاده می کنند. از مزایای آن می توان به WiFi و صدا ، هوش مصنوعی توزیع شده (DAI) برای تجزیه و تحلیل فیلم تصاویر ، دسترسی از راه دور ، پاور روی اترنت (POE) و وضوح بهتر اشاره کرد. علاوه بر این ، دوربین های IP توانایی محصور کردن دوربین های بیشتر در یک دوربین را دارند ، که می تواند زاویه وسیعی را پوشش دهد که به طور معمول ممکن است چندین دوربین یا سیستم دوربین را پوشش دهد.

با تمایل زیاد به سیستم های دوربین IP و دوربین های ویدئویی دیجیتال ، هر سه گزینه هنوز به یک اندازه استفاده می شوند.

دوربین مداربسته آنالوگ

مزایا و معایب

طرفداری – نصب ارزان تر و آسان تر از دوربین مداربسته شبکه با پشتیبانی بیشتر در دسترس است

موارد منفی – وضوح پایین تر ، کابل کشی بیشتر لازم است

آینده دوربین مدار بسته

در آینده سایر فن آوری های دیجیتال باید دوربین مداربسته را برای ایجاد یک فرآیند نظارت مستقل تر و فعال تر ، تکمیل کنند. این فناوری ها شامل شناسایی چهره ، دوربین های متصل ، سخت افزار هوشمند ، خواننده پلاک ، هواپیماهای بدون سرنشین ، دوربین های بدن پلیس و اینترنت اشیا است. این فناوری ها نظارت غیر فعال را افزایش می دهند ، توانایی سیستم ها به جای اینکه افراد هشدار دهند ، افزایش می یابد

نظارت بر شبکه های دوربین مدار بسته

یکی از سریعترین روندهای رو به رشد امنیت دوربین مداربسته ، نرم افزار نظارت بر شبکه تضمین می کند که سیستم های مداربسته کار می کنند(نصب و راه اندازی دوربین مداربسته )و می تواند نظارت ۲۴ ساعته بر یک منطقه و اعلان های قابل اطمینان را ارائه دهد. سیستم های مانیتورینگ می توانند در صورت قطع برق به کارکنان هشدار دهند (و به طور خودکار به منبع تغذیه پشتیبان تبدیل می شوند) ، دائماً فعالیت غیرمعمول در شبکه را بررسی می کنند و برای انواع مختلف استفاده ، خطرات و نیازها پیکربندی می شوند.

نمونه ایی از تجهیزات سیستم های مداربسته

دوربین مداربسته چیست؟

عکس بالا نمونه ایی از یک کابل ترکیبی برای دوربین مداربسته  آنالوگ می باشد

دوربین مداربسته چیست؟

سوکت BNC  که برای کابل های ترکیبی و اتصال به دوربین و دستگاه DVR  استفاده می شود

دوربین مداربسته چیست؟

 

دستگاه NVR  که مورد استفاده در دوربین مداربسته ip  می باشد .

دستگاه DVR قابل استفاده برای دوربین مداربسته که همان طور که در عکس مشخص است در پشت آن BNC  استفاده می شود .

ای پی آدرس

ای پی آدرس

 

ای پی آدرس ها ادرس های منطقی هستند در دنیای شبکه، که هر دستگاه برای وصل شدن به شبکه نیازمند حداقل یک ای پی ادرس هست که بتواند برای تبادل اطلاعات به دستگاه هایی دیگر در محیط شبکه وصل شود

در این مقاله قصد تشریح ای پی ادرس و نداریم نحوه پیدا کردن ای پی ادرس و مک ادرس در دستگاه های مختلف رو داریم در بعضی از مواقع بنا به هر دلیلی نیاز مند یک سری اطلاعات در رابطه با ای پی ادرس و مک ادرس هستیم

برای شروع اول سراغ ویندوز می رویم

ویندوز ۱۰

برای پیدا کردن ای پی ادرس و سایر اطلاعت مربوط به ای پی ادرس در ویندوز ۱۰ نسبت به ورژن های قبلی ویندوز کمی ساده تر شده است در صورتی که شما به وایرلس به شبکه متصل هستید می توانید بر روی ایکن کارت وایرلس کنار ساعت ویندوز کلیک کنید و در ادامه نت ورک ستینگ رو انتخاب کنید

2

3

و اگر هم شما با کارت وایرلس وصل نیستید و از کارت لن دارید استفاده می کنید  در ویندوز های ۷-۸ و ۸.۱ و ویندوز  ۱۰ می توانید با انتخاب گزینه Network and Sharing center در قسمت سمت راست ویندوز کنار ساعت وارد قسمت تنظیمات کارت شبکه شوید کارت شبکه های مورد نظر رو مشاهده کنید

4

البته در ویندوز برای دسترسی به ای پی ادرس راه های متعددی وجود دارد برای مثال شما میتوانید با تایپ کردن دستور IPCONFIG در محیط CMD به این اطلاعات دسترسی داشته باشید

5

Mac OS X

سریعترین و اسانترین راه برای اطلاعات در مک ایکس فشردن و نگه داشتن کلید Option و کلیک بر روی کارت شبکه و در نهایت دیدن سایر اطلاعات مرتبط با ای پی ادرس

6

همچنین شما می توانید از مسیر دیگری به این اطلاعات دسترسی پیدا کنید در منوی Apple menu در قسمت منو بار Apple  و درقسمت سیستم preferences

7

ای فون و ای پد

برای پیدا کردن اطالاعات مربوط به ای پی ادرس و اطلاعات دیگر در گوشی های ای فون و ای پد وارد قسمت SettingApp شده و وارد قسمت Wi-FI وسپس گزینه وای فای رو انتخاب کنید و اطلاعات مربوط به اپی رو مشاهده کنید

8

 

لایه OSI چیست

لایه OSI چیست

لایه OSI چیست

چکیده
مدل مرجع OSI و مدل مرجع TCP/IP نقاط مشترک زیادی دارند. هر دوی آنها مبتنی بر مجموعه‌ای از پروتکل های مستقل هستند، و عملکرد لایه‌ها نیز تا حدی شبیه یکدیگر است. مدل OSI ثابت کرده که بهترین ابزار برای توصیف شبکه‌های کامپیوتری است. اما پروتکل های TCP/IP در مقیاس وسیعی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دو مدل تفاوت هایی با هم دارند که در زیر به برخی از آنها اشاره می کنیم:

• در مدل TCP/IP تفاوت سرویس ها، واسط ها و پروتکل ها واضح و مشخص نمی‌باشد.
• پروتکلهای OSI بهتر از TCP/IP مخفی شده است.
• قبل از ایجاد مدل OSI پروتکلهای آن طراحی و ابداع شد. در نتیجه این مدل وابستگی و تعامل خاصی با هیچ مجموعه پروتکلی ندارد. اما در TCP/IP مسئله برعکس بود و این خود باعث شده که مدل TCP/IP تنها برای شبکه‌های تحت خود مناسب باشد.
• مدل OSI دارای هفت لایه است اما مدل TCP/IP، چهار لایه دارد و از لایه ارائه و لایه نشست خبری نیست.
• لایه شبکه در مدل OSI اتصال گرا و غیر مستقیم است و لایه انتقال آن تنها اتصال گرا است اما در TCP/IP لایه شبکه الزاما غیر متصل و لایه انتقال آن اتصال گرا(TCP) یا غیر متصل(UDP) است.

مدل OSI
مدل OSI یا Open System Interconnectionیک مدل مرجع برای ارتباط بین دو کامپیوتر می باشد که در سال ۱۹۸۰ طراحی گردیده است. هر چند امروزه تغییراتی درآن به وجود آمده اما هنوز هم کاربردهای فراوانی در اینترنت و به خصوص در معماری پایه شبکه دارد. این مدل بر اساس لایه بندی قراردادهای برقراری ارتباط که همزمان روی دو سیستم مرتبط اجرا شده اند پایه ریزی شده است که این امر بسیار سرعت و دقت ارتباط را افزایش می دهد و این قراردادها بصورت طبقه طبقه در هفت لایه تنظیم شده اند که در زیر بررسی خواهند شد.

بررسی هفت لایه مدل OSI
لایه فیزیکی
این لایه که تنها تشکیل شده از سخت افزار می باشد و قراردادهای سخت افزاری در آن اجرا می شود وظیفه انتقال نهایی اطلاعات را دارد که این انتقال یصورت سیگنال و به صورت صفرو یک می باشد.
لایه پیوند داده ها
در این لایه اطلاعات، کشف خطا و اصلاح می شوند و بدون خطا و به صورت مطمئن به سوی مقصد ارسال می شوند.وظیفه دیگر این لایه مطمئن شدن از رسیدن اطلاعات به مقصد است که این کار توسط بیتهای (Parity check , checksum ,crc ) انجام می پذیرد.که در صورت بروز خطا مجددا اطلاعات ارسال خواهند شد.
لایه شبکه
و اما پیچیده ترین لایه یعنی لایه شبکه که در آن قراردادهای شبکه بندی تعریف شده است. وظیفه این لایه انتقال تکنولوژی برقراری ارتباط برای دیگر شبکه های مستقل است که این امر این امکان را به osi می دهد که بتواند در زیر شبکه های مختلف فعالیت کند.
لایه انتقال
در این لایه قبل از ارسال اطلاعات یک بسته به سمت مقصد فرستاده می شود تا مقصد را برای دریافت اطلاعات آماده کند. همچنین این لایه وظیفه تکه تکه کردن بسته ها، شماره گذاری آنها و ترتیب و نظم دهی آنها را بر عهده دارد. که البته بسته ها در طرف گیرنده دوباره در همین لایه نظم دهی و قابل استفاده برای لایه های بالاتر خواهند شد.
لایه جلسه
در این لایه بر کارهایی از قبیل زمان ارسال و دریافت بسته ها مقدار رسیده و مقدار مانده از بسته ها نظارت می شود که به مدیرت بسته ها بسیار کمک می کند.
لایه ارائه
در این لایه استانداردهای رمز نگاری و فشرده سازی اطلاعات تعریف شده است که این لایه در امنیت بسیار مهم می باشد.
لایه کاربرد
استانداردهای ارتباط بین نرم افزارهای شبکه در این لایه قرار دارد که می توان از: FTAM, CMIP, MHS VT نام برد.

مدل TCP/IP یا Internet protocol /Transmission Control Protocol
مفهوم TCP/IP
TCP/IP مجموعه قراردادهایی هستند که در جهت اتصال کامپیوتر ها در شبکه مورد استفاده قرار می گیرند. وبه تعریف دیگر قرارداد کنترل انتقال اطلاعات می باشد. مدل چهار لایه TCP/IP از لایه های زیر تشکیل شده است.
لایه کاربرد
لایه انتقال
لایه شبکه
لایه واسطه شبکه
لایه فیزیکی
لایه واسط شبکه
در این لایه تمام استانداردهای سخت افزاری و انواع پروتکل شبکه تعریف شده که خاصیت بزرگ این لایه این موضوع می باشد که در آن می توان بین نرم افزار و سخت افزار شبکه ارتباط برقرار کرد.
لایه شبکه
در این لایه پروتکل IP آدرس دهی و تنظیم می شود.(توضیحات در قسمت IP ) و همچنین دیگر پروتکل ها مانند ARP,ICMP,BOOTP که در این میان نقش هیچکدام به اندازه IP , ICMP مهم نیست در کل وظیفه این لایه دادن اطلاعات در مورد شبکه و آدرس دهی در آن می باشد که مسیر یابها از آن بسیار استفاده می کنند.
لایه انتقال
ابتدایی ترین وظیف این لایه آگاهی از وضعیت بسته ها می باشد که بسیار مهم نیز هست. و در مرحله بعد وظیفه این لایه انتقال اطلاعاتی می باشد که نیاز به امنیت ندارند و سرعت برای آنها مهم تر است.
لایه کاربرد
این لایه دارای امکانات زیادی برای هنر نمایی متخصصان می باشد. در این لایه برنامه های کاربردی قرار دارند و در کل این لایه لایه ی نرم افزارهای شبکه می باشد و همچنین لایه پروتکل های نرم افزاری نیز می باشد. از مهم ترین نکات در خصوص این لایه قرارداشتن: انتقال فایل (FTP) و مدیریت پست (SMTP) و بقیه برنامه های کاربردی می باشد.
پروتکل اینترنت یا IP
حتما همه شما عزیزان واقف به این موضوع هستید که IP یکی از مهمترین قسمتهای TCP/IP و شاید بتوان گفت مهمترین قسمت آن زیرا تقریبا شما برای هر کاری نیاز به آن خواهید داشت لذا بسیار ضروری و حیاتی می باشد که شما اطلاعات خود را در زمینه این مهم افزون کنید. IP یک آدرس عددی است که برای ارتباط با شبکه به هر ماشینی در شبکه اختصاص داده می شود (چون IP برای وسایلی از قبیل ROUTER و MODEM و LAN و … استفاده می شود ما اصطلاحا به جای نام بردن تک تک آنها همه را ماشین می نامیم ).
وظیفه IP
وظیفه پروتکل IP حمل و تردد بسته های حاوی اطلاعات و همچنین مسیر یابی آنها از مبدا تا مقصد است. IP پس از دریافت اطلاعات از TCP شروع به قطعه قطعه کردن آن به قطعه های کوچک به اسم FRAGMENT می نماید، پس از این مرحله برای هر FRAGMENT یک بسته IP می سازد که حاوی اطلاعات مورد نیاز بسته برای حرکت در طول شبکه می باشد و بسته IP را به بسته TCP اضافه می کند و شروع به ارسال بسته های تیکه تیکه شده(FRAGMENT) می نماید حال مسیر یابها بر اساس تنظیمات قسمت IP بسته ها را به مقصد خود هدایت می کنند و آن را داخل زیر شبکه ها هدایت می کنند.
خصوصیات IP
بسته IP حد اکثر ۶۴ کیلوبایت فضا را اشغال خواهد کرد و بیشتر از آن نمی تواند باشد ولی موضوع جالب اینجاست که در حالت عادی حجم بسته حدود ۱۶۰۰ بایت بیشتر نمی شود. IP در تمامی سیستم های عامل با ساختار استانداردی که دارد به درستی کار می کنند و نیاز به هیچ نوع سخت افزار ندارد. بسته IP ساخته شده از تعدادی فیلد مجزا می باشد که هر کدام اطلاعاتی را در خود دارند که در زمان مورد نیاز این اطلاعات از داخل بسته ها استخراج می شود و مورد استفاده قرار می گیرد این اطلاعات شامل مواردی مثل:آدرس IP فرستنده. آدرس IP گیرنده و ….. می باشد.
آدرس های ویژه IP
این آدرسها نمونه هائی از آدرس های IP خاص هستند که از قبل برای مقاصد خاصی در نظر گرفته شده اند و در تعریف شبکه نمی توان از آنها به عنوان IP برای ماشینها استفاده کرد. از این آدرس در مواردی استفاده می شود که ماشین میزبان از IP خود بی اطلاع است.البته اگر از این آدرس به عنوان آدرس فرستنده استفاده شود هیچ جوابی برای فرستنده پس فرستاده نمی شود.
HostId.0
ین آدرس برای زمانی است که از آدرس خود در زیرشبکه بی اطلاع باشیم
۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵
از این آدرس برای ارسال پیامهای به صورت عمومی و فراگیر در شبکه استفاده می شود البته با استفاده از این آدرس می توان در زیر شبکه خود پیام فراگیر ارسال کرد.
NetId.255
از این آدرس برای ارسال پیامهای فراگیر در دیگر شبکه ها از خارج از آنها استفاده می شود.البته این سرویس تقریبا در بیشتر اوقات از سوی مدیران شبکه غیر فعال می شود.

مقایسه مدلهای OSI و TCP/IP
شاید بزرگترین دستاورد مدل OSI روشن ساختن مفاهیم فوق (و تفکیک آنها) باشد.هر لایه سرویس هایی در اختیار لایه های بالاتر از خود قرار می دهد.تعریف این سرویس ها فقط می گوید که یک لایه چه کاری انجام می دهد، و هیچ حرفی در مورد نحوه انجام آنها و چگونگی استفاده از سرویس ها نمی زند.
تعریف چگونگی دسترسی به سرویس های یک لایه بر عهده واسط است.واسط پارامتر های ورودی لازم ، و نتیجه ای را که باید منتظر آن باشید، تعریف می کند.حتی واسط هم نمی گوید که یک لایه کار خود را چگونه انجام می دهد. و بالاخره، کاری را که یک لایه انجام می دهد را پروتکل های آن لایه تعریف می کنند.یک لایه مادامی که کار خود را درست انجام دهد، می تواند از هر پروتکلی استفاده کند.تغییر پروتکل های یک لایه هیچ تاثیری روی ارتباط آن با لایه های بالاتر نخواهد گذاشت.
ایده های فوق بسیار شبیه به مفاهیم مدرن برنامه نویسی شئ گرا هستند.هر شئ، مانند یک لایه، متدها (عملکردها) یی دارد که اشیا دیگر از آن استفاده می کنند.نحوه استفاده از این متدها در واقع همان سرویس هایی است که این شئ در اختیار دیگران می گذارد.ورودی ها و خروجی های شئ واسط آن با دنیای خارج هستند. کد اجرایی شئ نیز شبیه همان پروتکل است، که نحوه عملکرد آن از دید دیگران مخفی است.
در مدل اولیه TCP/IP تمایز بین سرویس ها، واسطها و پروتکل ها واضح و مشخص نبود، اگر چه افرادی (با توجه به تجربه موفق OSI ) سعی کرده بودند آن را هر چه بیشتر شبیه OSI کنند.برای مثال لایه اینترنت فقط دو سرویس واقعی به نامهای SEND IP PACKET و RECEIVE IP PACKET داشت.با توجه به این وضع، پروتکل های OSI نهتر از TCP/IP مخفی شده اند، و امکان تغییر آنها به راحتی وجود دارد، چیزی که هدف غایی طراحی لایه ای محسوب می شود. مدل OSI قبل از اختراع پروتکل های آن طراحی و ابداع شد.این بدان معناست که مدل OSI وابستگی و تمایل خاصی به هیچ مجموعه پروتکلی ندارد، چیزی که در سایر مدل ها بسیار دیده می شود. البته این وضعیت یک نقطه ضعف نیز داردو آن این است که طراحان تجربه چندانی در زمینه موضوع کار ندارند، و واقعا نمی دانند کدام عملکرد را باید در کدام لایه قرار دهند.برای مثال ،لایه پیوند داده در ابتدا فقط برای شبکه های نقطه-به-نقطه طراحی شده بود، وقتی شبکه های بخشی وارد بازار شد، مجبور شدند یک زیر لایه به آن اضافه کنند.
وقتی که افراد شروع به طراحی شبکه با استفاده از مدل OSI و پروتکل های موجود کردند، به زودی دریافتند که این شبکه ها با سرویس های مورد نیاز انطباق ندارند.بنابر این مجبور شدند زیر لایه های زیادی به آن وصله پینه کنند.بالاخره، کمیته استاندارد مقرر کرد که هر کشور برای خود یک مدل منطبق با مدل OSI (تحت نظارت دولت) داشته باشد،شبکه ای که به هیچ عنوان آینده (اینترنت) در آن دیده نشده بود.خلاصه، کارها آنطوری که انتظار داشتند از آب در نیامد. در مورد TCP/IP وضع بر عکس بود:اول پروتکل ها اختراع و توسعه داده شدند، و سپس مدلی برای توصیف آنها ساخته شد.هیچ مشکلی در زمینه انطباق پروتکل ها با مدل وجود نداشت.همه چیز جفت و جور بود،تنها مشکل این بود که این مدل با هیچ مجموعه پروتکل دیگری جور در نمی آمد.
این بدان معنا بود که مدل TCP/IP به درد توصیف شبکه های غیر TCP/IP نمی خورد. جدای از مسایل فلسفی قضیه، تفاوت دیگر در تعداد لایه های این دو مدل است: مدل OSI هفت لایه دارد و مدل TCP/IP چهار لایه.لایه های شبکه، انتقال و کاربرد در هر دو مشترک اند، ولی لایه های دیگر فرق دارند. تفاوت دیگر در زمینه اطلاعات اتصال-گرا و غیر متصل است.مدلOSI از هر دو نوع ارتباط اتصال-گرا و متصل در لایه شبکه پشتیبانی می کند، ولی در لایه انتقال فقط سرویس اتصال-گرا دارد (چون این سرویس در معرض دید کاربران است). مدل TCP/IP در لایه شبکه فقط سرویس غیر متصل دارد، ولی درلایه انتقال از هر دو نوع ارتباط پشتیبانی می کند، و دست کاربر را برای انتخاب باز می گذارد ( که به ویژه برای پروتکل های ساده درخواست – پاسخ بسیار مهم است).
نقد مدل OSI و پروتکل های آن
مدل OSI و TCP/IP ( و پروتکل هایشان) هیچکدام کامل نیستند و جا دارد برخی از نقاط ضعف آنها را برشماریم.در این قسمت، برخی از نقاط ضعف مدل های OSI و TCP/IP را برسی خواهیم کرد.با مدل OSI شروع می کنیم. در سال ۱۹۸۹، بسیاری متخصصان برجسته شبکه بر این باور بودند که آینده در بست متعلق به مدل OSI و پروتکل های آن است، و هیچ چیز نمی تواند در مقابل پیشرفت آن مقاومت کند.اما این اتفاق نیفتاد.چرا؟ نگاهی به گذشته درسهای بسیاری را برای چشمان عبرت بین دارد،که می توان آنها را چنین خلاصه کرد: ۱. زمان نا مناسب ۲. تکنولوژی نامناسب ۳. پیاده سازی نامناسب ۴. سیاست های نامناسب
زمان نامناسب
اولین عامل شکست مدل OSI زمان نامناسب بود.زمانی که یک استاندارد وضع می شود، اهمیت حیاتی در موفقیت و عدم موفقیت آن دارد.دیوید کلارک از دانشگاه M.I.T فرضیه ای در زمینه استانداردها دارد که ملاقات فیل ها معروف استد. این نظریه میزان فعالیت های حول یک موضوع جدید را نشان می دهد.وقتی موضوعی برای اولین بار کشف می شود، گرداگرد آن سیلی از فعالیت های تحقیقی ( به شکل بحث، مقاله و سخنرانی) فرا می گیرد.بعد از مدتی این فروکش می کند و بعد از اینکه صنعت به این موضوع علاقه مند شد، موج سرمایه گذاری ها از پی می آید. بسیار مهم است که در محل تلاقی این دو فیل ( موج تحقیق و موج سرمایه گذری) استانداردها به طور کامل وضع شوند.اگر استاندارد زودتر از موعد( قبل از پایان تحقیقات) نوشته شود، خطر آن هست که موضوع به درستی درک نشده باشد و استاندارد ضعیف از آب در آید.اگر استاندارد دیرتر از موعد(بعد از شروع موج سرمایه گذاری) نوشته شود، شرکتهای بسیاری قبلا –از مسیرهای مختلف- در آن سرمایه گذاری کرده اند،و این خطر هست که استانداردهای آنها را نادیده بگیرد. اگر فاصله این دو فیل خیلی کم باشد (همه عجله داشته باشند که کار را زودتر شروع کنند)، خطر آن هست که استاندارد نویسان بین آنها له شوند. اکنون معلوم شده است که پروتکل های استاندارد OSI بین فیل ها له شده اند.وقتی که پروتکل های OSI پا به عرصه وجود گذاشتند، پروتکل های رقیب (TCP/IP ) مدت ها بود که در مراکز تحقیقاتی و دانشگاه ها پذیرفته شده بودند.با اینکه هنوز موج سرمایه گذاری صنعتی در TCP/IP شروع نشده بود.اما بازار آکادمیک آنقدر بزرگ بود که شرکتهای بسیاری را تشویق به تولید محصولات TCP/IP کند.و وقتی OSI بالاخره از راه رسید،کسی نبود که داوطلبانه از آن پشتیبانی کند.همه منتظر بودند دیگری قدم اول را بر دارد.، قدمی که هرگز برداشته نشد د OSIدر نطفه خفه شد.
تـکنولوژی نامناسب
دلیل دیگری که OSI هرگز پا نگرفت آن بود که، این مدل و پروتکل های آن هر دو ناقص و معیوب بودند.انتخاب هفت لایه برای این مدل بیشتر یک انتخاب سیاسی بود تا فنی، و در حالی که دو لایه آن (نشست و نمایش) تقریبا خالی بودند،در لایه های دیگر (لینک داده و شبکه) جای نفس کشیدن نبود. مدل OSI (و سرویس ها و پروتکل های آن) به طور باور نکردی پیچیده است.اگر کاغذهای چاپی این استاندارد را روی هم بچینید.ارتفاع آن از نیم متر هم بیشتر خواهد شد.پیاده سازی پروتکل های OSI بسیار دشوار، و عملکرد آنها ناقص است.در این رابطه، نقل جمله جالبی از پاول موکاپتریس (۱۹۹۳،Rose ) خالی از لطف نیست: سوال: از ترکیب یک گانگستر با یک استاندارد بین المللی چه چیزی بدست می آید؟ جواب: کسی پیشنهادی به شما می کند که از آن سر در نمی آورید. مشکل دیگر مدل OSI ،علاوه بر غیر قابل فهم بودن آن، این است که برخی از عملکرد های آن ( مانند آدرس دهی، کنترل جریان داده ها و کنترل خطا)در تمام لایه ها تکرار می شود.برای مثال، سالتزر و همکارانش (۱۹۸۴) نشان دادند که کنترل خطا باید در بالاترین لایه انجام شود تا بیشترین تاثیر را داشته باشد،بنابراین تکرار آن در لایه های پائین تر نه تنها غیر ضروری است، بلکه باعث افت کارایی هم خواهد شد.

OSI_2014

تجهیزات شبکه

تجهیزات شبکه

معرفی  تجهیزات  شبکه

تجهیزات شبکه
تجهیزاتی که مستقیما به یک بخش شبکه متصل هستند به عنوان یک وسیله یا همان تجهیزات ذکر شده است.
این تجهیزات در دو رده بندی تفکیک شده اند وسایل کاربرنهایی (end-user)
وسایل شبکه

وسایل کاربرنهایی کامپیوتر , چاپگر , اسکنر و وسیله های دیگری که مستقیما سرویسهایی برای کاربر فراهم میکند را شامل میشود.
وسایل شبکه تمامی وسیله هایی که اتصال وسایل کاربرنهایی با هم به منظور اعطای ارتباط را فراهم میکند را شامل میشود.

شبکه

گروهی از کامپیوترها و وسایل مرتبط دیگر که بوسیله تسهیلات ارتباطی به یکدیگر متصل میشوند.ارتباط موارد مذکور در یک شبکه ممکن است با اتصالات دائمی مثلا کابلها, یا اتصالات موقتی چون خطوط تلفن یا دیگر پیوندهای ارتباطی باشد.یک شبکه میتواند به کوچکی یک شبکه محلی , متشکل از چندکامپیوتر, چاپگر و وسایل دیگر باشد و یا از تعداد زیادی کامپیوتر کوچک و بزرگ , که در نقاط جفرافیایی مختلف توزیع شده اند, تشکیل شود

تجهیزات پایه ای شبکه عبارتند از :
Repeaters
Hub (هاب)
Bridges
Switches(سوئیچ)
Routers (مسیر یاب یا روتر)
NIC (کارت شبکه)

Repeaters
وسیله ای در تجهیزات شبکه که درمدارت ارتباطی مورد استفاده قرار می گیرد و تضعیف سیگنال ها را از طریق تفویت یا تولید مجدد آنها کاهش می دهد تا سیگنالها با همان شکل اول به راه خود ادامه دهند. این وسیله درشبکه ها دو شبکه یا دو سگمنت از شبکه را درلایه فیزیکی مدل مرجع متصل نموده و سیگنال را دوباره تولید می کند.
Hubs
هاب به وسیله ای که خطوط ار تباطی را در یک نقطه مرکزی به یکدیگر متصل می کند و اتصالات مشترکی برای تمامی وسایل فراهم می کند گفته می شود.

Bridges
پل وسیله ای که دو شبکه محلی را بدون توجه به اینکه از پروتکلهای یکسان استفاده می کنند یا خیر به یکدیگر متصل می کند و امکان جریان یافتن اطلاعات در بین آنها را فراهم می کند.

Switch ( سوئیچ)
سوئیچ به وسیله ای گفته می شود که بسته ها را مستقیما به پورتهای مرتبط با نشانیهای خاص شبکه هدایت می کند
سوئیچها فهم بیشتری به مدیریت انتقال داده اضافه میکنند

Router (مسیریاب )
مسیریاب و یا همان روتریک وسیله میانجی در شبکه های ارتباطی که مسولیت تحویل پیامها را بر عهده دارد.
در شبکه ای که کامپیوتر های زیادی را از طریق حلقه ای از اتصالات با یکدیگر مرتبط می کند مسیریاب پیامهای مورد نظر را هدایت می کند.
NIC (Network Interface Card)
کارت گسترش یا وسیله دیگری که دستیابی به شبکه را برای یک کامپیوتر یا وسایل دیگری چون چاپگرها ممکن می سازد. این کارت در تجهیزات شبکه نقش یک میانجی را بین کامپیوترو رسانه های فیزیکی همچون کابل هاایفا می کند که اطلاعات از طریق آنها حمل می شوند